Zaśmiałam się.
- To jest.. Jak to jest po Polsku Impossible?
- Niemożliwe - powiedział Artur
- Właśnie! To jest niemożliwe.
Artur się zaśmiał.
- Od ilu lat mówisz po Polsku?
Zastanowiłam się chwilę.
- To znaczy... Ja od roku, czyli do tego czasu, kiedy dowiedziałam się, że mam tu zamieszkać.
- Od roku?! Tak szybko?
- Tak.. Jakoś tak wyszło. Nie był dla mnie trudny.
Chłopak spojrzał się na mnie zdumiewająco.
- A.. ty nie chodzisz do liceum, czy innej szkoły?
- Zdałam maturę rok temu, ale nie chciałam od razu iść na studia. - powiedziałam
- To, ile ty masz lat? - spytał lekko zdziwiony
- Twenty. - zaśmiałam się
On również się zaśmiał. Zsiadł z konia i stanął obok mnie
- Widać, że bardziej lubisz mówić po angielsku.
- Masz racje, wolę.
<Artur?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz